Zondag.
Buiten drukt de warmte.
Binnen is het goed toeven.
De sfeer is vriendelijk, kabbelend.
Ik mocht daar zijn in het Stedelijk Museum in Zwolle , mét mijn verwonderwinkel!
De gesprekken waren bijzonder, integer, juist door de sfeer.
De vraag van waarde ging in eerste instantie over de boeken die je gelezen hebt, echter… mijn vraag die in mijn hart zit blijft: “waar verwondert u zich over?”
Wordt vervolgd…
De eerste grasmattenconferentie van de hélé wereld was een groot succes! Wil je erbij zijn volgend jaar? Dat kan! 11|06|11 Gaat de starttoeter om 11.06 uur in de Speeltuin in de Ambonstraat.
Aankomende dinsdag komen de foto’s van Petra Barneveld online. Ik heb ze al gezien… ze zijn prachtig!
Voor nu alvast een kleine amuse…
Het eten zag er prachtig uit! Alleen dat was al genoeg voor een geslaagd grasmattenevent.
En… met die heerlijke zonnestralen erbij!
Marcel van Nunen was er! Voor mij heel bijzonder omdat ik hem heb ontmoet bij “Zizani verwondert”, de plek waar de mobiele verwonderwinkels meer inhoud hebben gekregen. Mede door een lezing bij te wonen van Martijn Aslander.
De ingepakte boekenwinkel, gemaakt door Richard. Fantastisch om al die prachtig ingepakte boeken te zien! Vooral die met die boterbloemen…! Aandacht schenken aan verpakking maakt veel uit. Ik word hartstikke nieuwsgierig van zo’n mooi ingepakt boek!
Na het eten was het tijd voor de “ik in de wij, zonder jou geen mij” activiteit. Doel? Zoveel mogelijk invalshoeken van verwondering ervaren. Om zo geïnspireerd je eigen recept van verwondering te schrijven.
En gelukkig heb ik een foto gemaakt van Petra Barneveld. Petra is professioneel fotografe naast haar andere bijzonder werkzaamheden. Ook zo nieuwsgierig naar haar foto’s? Tot dinsdagavond! Met borrelnootjes?
Wat zijn jou grasgedachten?
En wat zijn jouw ingrediënten van verwondering?
Kom je ze delen?
3 juni *** speeltuin in de Ambonstraat Meppel *** 18.30 uur
Mail je me als je zin hebt in groene inspiratie?
Het was net gestopt met regenen toen ik de deur uitging. Het wolkendek was dik. Onderweg naar het station gestopt bij Mocca d’Or Meppel. Wellicht mag ik een paraplu lenen? Ja dat mag! En toen dacht ik; als ik een paraplu meeneem dan gaat het regenen, zal je net zien.
Het was donker in Kampen… maarrrrr het regende niet!
Bij het stoplicht heb ik twee mevrouwen aangesproken. En ik mocht filmen! Jeuh! Dat filmen heb ik nog niet helemaal door. Dat zwarte beeld? Dat hoort zo! Echt:-) Toch grappig om mezelf onbedoeld de essentie te horen vertellen. Ik hoor het mezelf zeggen: “Het gaat niet om de verwonderwinkel, het gaat om vragen stellen”.
Het kleinste huisje in Kampen, zie je de strakblauwe lucht? Geweldig! Blij dat ik geen paraplu mee heb genomen. Kampen is een prachtige oude stad. Met een grote kerk. Echt buiten proporties. Verwondering gaat vaak over geloven dat heb ik al vaak gemerkt. In Kampen was er veel verwondering over het geloof.
Ik geloof ook in verwondering, en zo onderweg verzamel ik mijn eigen beelden. Zoals de gekerfde letters bij de Meestersmid. En zo’n huisjesstempel, wow!
Vitrage voor de ramen. Vind ik altijd fascinerend.
Vooral van die ouderwetse vitrage.
En! Grasbloemen wat uit de muur komt. Jaaaa! Dat is nog eens gaaf!
De natuur blijft voor mij toch de grootste verwondering!
“Zet jezelf op de kaart!” Hoe brutaal om een bedrijf te bellen of ze me kaarten wilden sponsoren voor mijn retourtje verwondering… De meneer was heel vriendelijk aan de telefoon en vertelde over het nieuwe beleid dat ze voor niemand overstag gingen. Waarom niet? Omdat het niet kan in tijden van crisis. En sponsoring moet ook wat opleveren. Dat snap ik ook goed. Dus ik wilde er voor betalen. En helemaal voor een meneer die duidelijk hart voor de zaak heeft. En ik begon te vertellen over mijn hart voor mijn zaak.
Heb je toevallig heel veel kaarten nodig… ? Van die zet je provind&zie op de kaart, kaarten… Toevallig weet ik een leuk adres!
Het was onwijs leerzaam! Ik heb voor het eerst gepowerpoint en ik kon bijna een helder verhaal vertellen. Over het magazijn, de gesprekstoffen en de kunstuitleen. En wat een leuke mensen heb ik ontmoet! Het uur vloog voorbij! En zo ontmoet je en zo neem je weer afscheid…
Om 7.00 uur ging de wekker. Het regende. Uh.. regen? Ik was verbaasd. Hoe kan het nou regenen op deze prachtige dag, de start van de lente? …Een vreemde spanning voelde ik in mijn buik. Zo’n brrr-spanning; als in: “ik moet examen doen…voor een heeel leuk vak!”
Toen ik om 11.01 in de trein stapte was het droog en een nog mager zonnetje deed haar best om de wolken te verdrijven. Johan zwaaide me uit dat was super!
De spanning veranderde in een blij gevoel… Ik durf! Met de mobiele verwonder-marskramer op mijn rug maak ik een statement. Ik kan me niet meer verstoppen. …. Het is mijn beroep, mij verwonderen! Zweverig? Juist niet! Verwonderen is wezenlijk.
Ik heb mezelf verwondert over mijn eigen brutaliteit om bedrijven te bellen om een vraag bij mij te kopen. Ik kreeg veel nee’s maar ook 3 ja’s! En onwijs goede tips. Het eerste gesprek met: Rian Hof van energiewacht gaf me zelfvertrouwen. Het tweede gesprek met Marc Haitsma van SPH verpakkingen leverde me veel wijsheid en tips op en het gesprek met Marieke Vegt van Kunst en Cultuur Drenthe gaf me draagvlak.
In Assen ben ik eerst aan de koffie gegaan. Even bijkomen van de bijzondere treinreis. Hele bijzondere gesprekken gevoerd maar helaas ben ik daarmee ook in overtreding als ik film of fotografeer in de trein. Dus u mag daar zelf iets bij verzinnen. Is ook heel leuk, toch?
Hier vind u het filmpje van de dag! Zelf gemonteerd en gefilmd met een fototoestel…Ook een soort van verwondering! retourtje verwondering
En deze mevrouw zat zo lekker in het zonnetje te zitten. Ik mocht best een foto maken. Ze had samen met haar man een fotozaak gehad. Wel 50 jaar. Jee.
Deze dames zette als eerste hun verwondering op de kaart van Drenthe!
En deze jongeman verwonderde zich over het feit dat ieder mens anders is dan jij; ieder mens is uniek. En het feit dat dat ook altijd zo zal blijven. Tim Klaver heet hij. Hij deed auditie bij Kunstbende. We schudden elkaar een hand… want wie weet komt hij als Dokter Anders bij het ministerie van Verwondering.
Deze jongeman zette het -samen zijn met vrienden- op de kaart.
En deze jongedame… is Willy. Willy is 77 en doet veel vrijwilligerswerk. Ik mag een keer stage bij haar! Daar kijk ik naar uit!
Dit is Johan. Hij had een artikel gelezen over het “retourtje verwondering” in het Dagblad van het Noorden. (geschreven door Joep van Ruiten)
Johan heeft een werkje van mij gekocht uit de kleinste galerie van Nederland; Vernissage. Zo heb ik hem leren kennen. En nu had hij dus het artikel gelezen en hij stond daar te staan tot ik aankwam. Johan is ook kunstenaar, een woordkunstenaar. Hij schrijft echt prachtige gedichten. Zijn eerste bundel wordt binnenkort gepresenteerd! Maar afijn…
Ik was laat omdat ik onderweg mezelf bijna was verloren. Gelukkig nog op tijd om Johan een dikke knuffel te geven. Want jemig… wat ben ik dankbaar. Wat deed het me goed dat daar hij daar stond. Ik vond het zo spannend!
Morgen meer…. over Wiebe en de bijzondere jongen die zo houdt van treinen, en over Tim Klaver die zich veel verwondert (en hele goede muziek maakt), en over oversteken en over kikkers en over zijn, zijn waar je bent. Over dat geluk niets anders is dan een banaan eten op een bankje, en over Willy. En dat je moet gaan, moet oversteken voordat het weer rood wordt.
Het kwam zo. Bij de kringloop vond ik een ouderwetse rugzak. De rugzak heb ik van het frame gesloopt. Overal waar ik naartoe ging met de trein ging het frame mee. Zo vroeg ik her en der aan reizigers naar de toekomst van de nieuwe mobiele verwonderwinkel. (“deh.. wat?”) Dit is het frame.. hoe moet het volgens jou worden? En wat moet erin komen? De meest bijzondere verhalen kreeg ik te horen…. en zo… zo kwam ik weer bij de essentie terecht van de mobiele verwonderwinkels. Door het framewerk. Door een winkel die er nog niet is.
En toen dus… Hierboven de schetsen van de 3e mobiele verwonderwinkel. De derde is niet mooi… Er zit een onbeduidend gekke en grote lege plek. Waarom?
Ik hoop dat ik je tegenkom in de trein, aankomende zondag, dan vertel ik het je. Thijs Kwakernaak gaat mee. Je weet wel… die van die prachtige filmpjes en animaties. Hij zet de verwondering in een bijzonder kader.
De vertaling van het retourtje verwondering is volgende week terug te vinden op de site. We vertrekken aankomende zondag om 11.00 uur van het station in Meppel naar Assen.
© 2025 Verwondering als basis voor innovatie. All rights reserved.
