Het was net gestopt met regenen toen ik de deur uitging. Het wolkendek was dik. Onderweg naar het station gestopt bij Mocca d’Or Meppel. Wellicht mag ik een paraplu lenen? Ja dat mag! En toen dacht ik; als ik een paraplu meeneem dan gaat het regenen, zal je net zien.
Het was donker in Kampen… maarrrrr het regende niet!
Bij het stoplicht heb ik twee mevrouwen aangesproken. En ik mocht filmen! Jeuh! Dat filmen heb ik nog niet helemaal door. Dat zwarte beeld? Dat hoort zo! Echt:-) Toch grappig om mezelf onbedoeld de essentie te horen vertellen. Ik hoor het mezelf zeggen: “Het gaat niet om de verwonderwinkel, het gaat om vragen stellen”.
Het kleinste huisje in Kampen, zie je de strakblauwe lucht? Geweldig! Blij dat ik geen paraplu mee heb genomen. Kampen is een prachtige oude stad. Met een grote kerk. Echt buiten proporties. Verwondering gaat vaak over geloven dat heb ik al vaak gemerkt. In Kampen was er veel verwondering over het geloof.
Ik geloof ook in verwondering, en zo onderweg verzamel ik mijn eigen beelden. Zoals de gekerfde letters bij de Meestersmid. En zo’n huisjesstempel, wow!
Vitrage voor de ramen. Vind ik altijd fascinerend.
Vooral van die ouderwetse vitrage.
En! Grasbloemen wat uit de muur komt. Jaaaa! Dat is nog eens gaaf!
De natuur blijft voor mij toch de grootste verwondering!
