Het is een dag voor kerst en in Breda stap ik in de trein. Het is weldadig rustig.
Ik heb een soort van huisje gemaakt van ‘mijn’ vierzitje, op elke zitting ligt wel wat. Zo langzamerhand wordt het drukker, maar eigenlijk heb ik dat niet zo door. Ik kom net van een Vipassana-cursus, zo bezig met verwondering is een regelmatige update met jezelf in stilte wezenlijk. en moet nog een beetje wennen aan de drukte (reclames, geluiden e.d.).
Bij Nijmegen is een meneer, die vriendelijk vraagt of hij en de jongedame erbij mogen zitten. Eigenlijk zou je moeten horen hoe hij het vroeg. Alsof hij voelde dat ik daar een huisje had gemaakt, en in zijn stem geen enkele toon van irritatie te bespeuren. Ik zie dat het inmiddels behoorlijk wat drukker is in de trein is en dat alle vierzitters vol zijn… en dat ik …. Nah… Weg gelijkmoedigheid, ik vind mezelf behoorlijk stom.
De meneer en de jongedame gaan brood eten.
“Wilt u ook een botterham?” Vraagt de meneer; “ik heb het zelf gebakken”. Ik overweeg om nee te zeggen, maar mijn stembanden volgen de stem van mijn hart en die zegt “Ja graag”.
En zo eet ik het lekkerste brood wat ik ooit gegeten heb. De meneer heet Max en de jongedame is zijn dochter. Max bakt al jaren zelf brood en kan daar met enorme passie over vertellen. Zijn dochter vind eigenlijk wel dat hij een winkel kan beginnen… Ze moeten er in Arnhem al weer uit, we zwaaien nog naar elkaar.
Wat daar in dat kwartier gebeurde is voor mij broodnodig. Delen. Vriendelijkheid, inspiratie, brood en eigenlijk ook spelen. Aandacht voor wat er is. Ik prijs mezelf gelukkig. Wat een mooie ontmoeting. Wat een leuke Max en vader, en, wat een leuke en vriendelijke dochter. De verdere reis, zorg ik dat het “huisje” opgeruimd is.
Heb je ook broodnodig een Maxbrood nodig? Zie recept!
