Haar vader ontmoet ik bij een groot innovatiefestival: “Zizani verwondert”. Hier was het, waar mijn dromen voedingsbodem kregen betreft de verwonderwinkel.
Marlis ontmoet ik drie jaar later bij de kunstuitleen te Meppel. Ze kijkt met een scherpe blik. Als ik vertel over mijn werk, en dat het vooral gaat om de tussenruimte, zitten we al snel geanimeerd te praten over moleculen en dat niets is wat het lijkt. Ze ziet mijn werk en dat voelt fijn.
Ik vertel over de grasmattenconferentie en ik vraag of ze zin heeft om in te haken om een inspiratiekleedje (van 1×1 meter) te vullen met haar breibeelden. Ze is enthousiast. Een half jaar later zie ik haar weer en laat ze deze prachtige sok zien. Een verwondersok. Het verhaal wat ze erbij vertelt vraagt om een publicatie. Ze gaat de kunstacademie doen, maar ik ben blij dat ik haar voor die tijd heb ontmoet.
