Kip is, biologisch, duur. Eergisteren kon ik het niet laten. Duur of niet. Duur is relatief (want zo relativeer ik dat). Bovendien heeft de kip biologisch hopelijk een iets beter leven gehad en dat is dan weer duurzaam.
Afijn. Die kip heb ik gemarineerd. Beetje sojasaus, knoflook en een per ongeluk een enorme scheut azijn… Hoe los ik dat op? dus nog meer soja… en veeeeeel kerriepoeder, peper en zout en …. SINAASAPPEL
Dat was me toch lekker! Per ongeluk erg lekker. En daar verwonder ik me dan over. Wanneer ik het gevoel heb dat iets echt niet goed uitpakt het toch superlekker blijkt te zijn. En terwijl ik dit zo zit te typen denk ik… is contrast in gedachten een ingrediënt voor verwondering? Zit dat ook zo bij andere zaken die niet met smaak te maken hebben maar met iets anders? Bijvoorbeeld hoe je parfum kan maken van stront? Of hoe je kunst kan maken van gras? Of hoe je muziek kan maken van dagelijkse geluiden… mmmm. Gaat verwondering over het kleine onzichtbare wat zichtbaar wordt omdat je het anders verwacht?
Zo zag onze kippegangetje eruit:
